ΚYΤIΟ ΠΑΡΑΠΟΝΩΝ: Από Αλκαζάρ ως κέντρο κι από Ευύδριο ως Λέσβο (pics)

  • Καλημερούδια λέω κι αφού γνωριζόμαστε πια, άντε να σας εμπιστευτώ κι ένα μυστικό της δουλειάς…
  • Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, κρατάει πάντα στο “ψυγείο” θεματάκια που θα τον βγάλουν ασπροπρόσωπο τις δύσκολες μέρες.
  • Όχι, δύσκολες μέρες δεν είναι πια εκείνες που δεν έχουν θέματα, όπως κάποτε… Πλέον όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα το βρεις το θέμα, με τόση πληροφορία και τόσο υλικό απ’ όλο τον κόσμο.
  • Δύσκολες είναι αυτές οι στιγμές που είσαι κομμάτια και θες να τελειώνεις μια ώρα αρχίτερα γιατί δεν αντέχεις. Κατανοείτε;
  • Πόσο ν’ αντέξω δηλαδή ο παντέρημος που είδα ολόκληρο 90λεπτο απ’ τον αγώνα της ΑΕΛ με τον “βάζελο” κι ήταν σα να ‘σκαψα 90 στρέμματα χέρσο χωράφι; Γονάτισα (απ’ την κούραση) και τώρα προσκυνάω (απ’ τη νύστα)…
  • Γι’ αυτή τη δουλειά λοιπόν, μαζεύω παράπονα αναγνωστών, που από καιρού εις καιρόν θα τα καταγράφω για να διαπιστώνουμε όλοι μαζί, α) τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε κι εμείς εδώ στη Λάρισα και β) πόσο Ελλάδα είμαστε σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του τόπου!

Παναθηναϊκός: Δεν «έφυγε» με το διπλό από την Λάρισα για πρώτη φορά μετά  από τρία χρόνια | SDNA

  • Ξεκινάω απ’ το πιο επίκαιρο: “Σε ένα ολόκληρο Αλκαζάρ χωρητικότητας 13.000 θέσεων μένουμε απ’ έξω γιατί απαγορεύονται έστω και λίγοι αραιωμένοι θεατές λόγω covid. Περνάω από καφετέριες στη Λάρισα και βλέπω σε χώρο 50 τετραγωνικών 40 και 50 φίλαθλους να παρακολουθούν στην τηλεόραση τον αγώνα που γίνεται κεκλεισμένων των θυρών λόγω covid”!
  • Α, δωσ’ του εσύ τώρα άδικο αυτουνού που μένει χωρίς ξεχαρμάνιασμα και θα την πληρώσουν κι άλλοι που δεν φταίνε δηλαδή…
  • Αλλά ποιός έχασε την ατομική ευθύνη να την βρούμε εμείς, ώστε να μας δώσει η κυβέρνηση πράσινο φως για τις κερκίδες;
  • Να, δείτε ακόμα ένα παράπονο αναγνώστη που προδίδει ακριβώς αυτό… Την απόλυτη απουσία ατομικής ευθύνης απ’ τον νεοΈλληνα: “Δέκα μέρες μετά, Ευύδριο Φαρσάλων. Συγχαρητήρια στους φορείς” λέει ο ξεδιάντροπος που έστειλε το μήνυμα… Ακούς εκεί: 

  • Αμ ο άλλος κάπου στο κέντρο; Είχε και στο χωριο τ’ αυτοκίνητο για να θέλει να σκέφτονται οι άλλοι πως μπορεί να θέλει κι αυτός να παρκάρει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μ’ έγραψε ο τζαναμπέτης κι ολόκληρο το story:
  • “Έρχεται λοιπόν στην γειτονιά μου ο τύπος με το σκοντα, βλέπει άδειες θέσεις πάρκινγκ, σε μια περιοχή με μεγάλο πρόβλημα στάθμευσης, συνειδητοποιεί ότι το χιουντάι από μπροστά είναι παρατημένο και αποφασίζει να αφήσει κενό τόσο ώστε να μην χωράει άλλο αυτοκίνητο ούτε μπροστά ούτε πίσω. Και όλο αυτό ενώ τον κοιταω. Απλά βγαίνει, στρώνει το πόλο και πάει για καφέ. Μένω αποσβολωμενος. Μετά από λίγο απορώ γιατί δεν αντέδρασα. Φταίνε οι γελοίοι αυτοί αλλά κυρίως φταίμε εμείς”. 

  • Από που να ήρθε αυτός και του ‘κανε τόση εντύπωση; Σκέφτηκα, απ’ το εξωτερικό θα ήρθε, αφού σε τέτοια πράγματα λαός με λαό έχουμε χαοτικές διαφορές. Μόνο το ερωτικό συναίσθημα είναι το ίδιο παντού κι ας έκανε τα παράπονά του ο πρωταγωνιστής της τελευταίας σημερινής υπόθεσης:
  • “Εμφανίζεται ένα πρωί στο αστυνομικό τμημα ένας βοσκός από περιοχή που φιλοξενούσε πρόσφυγες. Η οργή του ξεχυλιζε. Αφρούς έβγαζε από το στόμα. «Αστυνόμε δεν αντεχω άλλο. Κάθε βράδυ μπαίνουν στο μαντρί μου δυο νέοι, ξένοι, από ΜΚΟ και βγάζουν τα μάτια τους. Σε όλη την πλαγιά ακούγονται. Αγριεύουν τα πρόβατα και δεν μπορώ να τα κάνω καλά. Τα κυνηγάω εδώ κι εκεί, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα». Ο αστυνομικός του υποσχέθηκε ότι θα επιληφθεί υπηρεσιακώς. Εντοπίστηκε το μερακλίδικο ζευγαράκι και του έγιναν οι ανάλογες συστάσεις.
  • Το ψυγείο δεν άδειασε αλλά εγώ χαιρετάω και βγαίνω στην πιάτσα για φρέσκο πράγμα.
  • Αύριο πάλι…

     
    Ο Κουσκουσιάρης

Παρόμοια άρθρα