Ήταν μεσημέρι Κυριακής, σχετικά νωρίς, όταν καθίσαμε κάτω απ’ την τέντα του Παραδοσιακού στη Νεάπολη, για ν’ απολαύσουμε αυτή την ηλιόλουστη μέρα.
Περιμέναμε και άλλους για φαγητό, όπως κάμποσοι γύρω μας κι ήμουν χαρούμενος που πρόλαβα ένα απ’ τα στρογγυλά τραπέζια.
Ευγενέστατο το προσωπικό, πρότεινε να βρέξουμε με κάτι το στόμα μας, έτσι για την παρέα και δεν αρνηθήκαμε.
Στον χρόνο που ακολούθησε μέχρι να έρθει η ώρα της… δράσης, παρατηρούσα γύρω μου τον χώρο και μπροστά μου το αισθητικά άρτιο μενού με τα τόσο προσεγμένα εδέσματα, που έχουν κάνει τη συγκεκριμένη ταβέρνα, σημείο αναφοράς ακόμα κι έξω απ’ τη Λάρισα.
Περιβάλλον με προσεγμένους κήπους, όπου τα νέα μέτρα επιτρέπουν ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων και θαμώνες όλων των τύπων και των ηλικιών. Οικογενειακές παρέες, ζευγάρια, νεαρόκοσμος και πολλά παιδιά σκορπισμένα για παιχνίδι στην πλατεία, ενίσχυαν ένα πανέμορφη σκηνικό, που όχι μόνο σου έφτιαχνε τη διάθεση, αλλά άνοιγε επαρκώς και την όρεξη.
Όσο για την ποικιλία των πιάτων και την συνάρτησή τους με την ποιότητα και τις τιμές, δεν χρειάζεται ούτε καν να το συζητάμε. Από πάντα μου έκανε εντύπωση η αναφορά στο ραδιοφωνικό σποτ του καταστήματος, που λέει χαρακτηριστικά πως «τρώτε ότι τρώνε και τα παιδιά μας»…
Κι είναι τόσο απλή, αξιόπιστη και πετυχημένη η συνταγή αυτή, που ακολουθείται πιστά και από τη νέα διεύθυνση του καταστήματος, που κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν σκέτα σουβλατζίδικο.
Τιμή του φυσικά, αφού σχεδόν μια 20ετία τώρα το «Παραδοσιακό» κατάφερε να ξανακάνει μόδα του σουβλάκι στη Λάρισα, αλλά όσοι μένουν σε κλισέ, ίσως δεν έκαναν τον βήμα παραπάνω για να πάρουν μπροστά τους την πιατέλα-ποικιλία για 2 ή 4 άτομα, με τα μαεστρικά ψημένα κρέατα πρώτης διαλογής, όπως φιλετάκια, παϊδάκια, μπριζολάκια και φυσικά, μπιφτέκια και λουκάνικα αυθεντικών ντόπιων παραγωγών.
Τι άλλο να ζητήσεις άραγε, όχι μόνο για το κυριακάτικο μεσημέρι, αλλά και για τις όμορφες ακόμα βραδιές, αφού κι αν τσιμπάει λίγο παραπάνω τα βράδια κι αν σφίξουν τους επόμενους μήνες τα κρύα, πέραν του εσωτερικού χώρου παρέχεται στην τέντα και η κατάλληλη καιρική προστασία…
Αυτό το τελευταίο δεν το είπα εγώ… Το είπαν οι φίλοι που φιλοξενούσαμε, επισημαίνοντάς μας ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο προσόν σ’ ένα κατάστημα εστίασης, απ’ την βεβαιότητα των πελατών του, ότι η σταθερότητα στην ποιότητα και στην παροχή προϊόντων και υπηρεσιών, θα τους βγάλει ασπροπρόσωπους κάθε ώρα και στιγμή.
Όταν φεύγαμε, αρκετή ώρα μετά από αυτή που προγραμματίζαμε, παρατηρήσαμε ότι τα τραπέζια είχαν γεμίσει περισσότερες από μια φορές, από παρέες που δεν είχαν πρόβλημα να περιμένουν για να έρθει η σειρά τους…
«Μεγάλη υπόθεση», σχολίασε ο εκ των φιλοξενουμένων της παρέας… «Καλά λένε ότι για να φας καλά σ’ ένα ξένο μέρος, πρέπει να πας εκεί που τρώνε οι ντόπιοι»!
«Ή να παραγγείλεις από εκεί που παραγγέλνουν οι ντόπιοι» συμπλήρωσα, χαρούμενος που είχα γύρω μου χορτασμένους ανθρώπους, με τον χαμόγελο της ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο…