Στο πλαίσιο της αναζήτησης και συλλογής στοιχείων για την ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΛ, ο εικονιζόμενος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ είχε την ευγενική καλοσύνη να αποστείλει φωτογραφίες από την προσωπική του συλλογή, παρότι ζει στη Ρόδο εδώ και αρκετές δεκαετίες.
του Δημήτρη Κ. Κούρου
Η φωτογραφία έχει το δικό της ενδιαφέρον, τόσο για την παρουσίαση ενός άγνωστου στο ευρύ κοινό ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε με την ΑΕΛ, όσο και για το «θρυλικό» Αλκαζάρ.
Στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται ο ένας εκ των δύο χώρων προπόνησης και αγώνων των αθλητών του άλματος μήκους. Στο πίσω μέρος διακρίνεται μέρος της κύριας εισόδου του σταδίου, γνωστή ως «Α», «Β», «Γ» και αργότερα ως «2», «3», «4».
Η Εξωτερική πλευρά της κερκίδας του Αλκαζάρ κατά την περίοδο 1967-68 φαίνεται στην παρακάτω εικόνα, όπως έχει δημοσιευτεί από το μέλος της φωτοθήκης Λάρισας Θωμά Ζ. Κυριάκο.
Ας επιστρέψουμε στην πρώτη φωτογραφία. Ποιος είναι ο εικονιζόμενος; Πρόκειται για τονΕυθύμιο Καζάκη, ο οποίος γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1939 στη Φλώρινα.Λόγω του εμφυλίου πολέμου, η οικογένειά του αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα το 1948 και έτσι βρέθηκε στη Γιουγκοσλαβία, όπου πέθανε η μητέρα του. Στη συνέχεια η οικογένεια μετακόμισε στην Τσεχοσλοβακία. Η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο δεν πέρασε απαρατήρητη και έτσι προωθήθηκε στο εφηβικό τμήμα της Χράσταβα.
Αργότερα πήγε στην Πράγα για να σπουδάσει σωματική αγωγή, όπου αγωνίστηκε στη Β’ και στη συνέχειαστην Α’ Εθνική Κατηγορία. Αφού τελείωσε τις σπουδές, επέστρεψε στην Ελλάδα στις 3 Ιανουαρίου 1968. Οι περίοδος εκείνη ήταν πολύ δύσκολη για έκδοση διαπιστευτηρίων, αλλά κατόρθωσε να επιστρέψει στην Ελλάδα με τη βοήθεια του Πρέσβη, ο οποίος τον είχε δει αγωνιζόμενο και του είπε πως πρέπει να επιστρέψεικαι να παίξει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Με ενέργειες του Πρέσβη εκδόθηκε το διαβατήριό του και έτσι άνοιξε ο δρόμος της επιστροφής.
Κάποιος από τον Ολυμπιακό Π. του ζήτησε να συμμετάσχει στις προπονήσεις της ομάδας, προπονητής της οποίας ήταν ο Σούλης.Η μη έγκαιρη έκδοση του δελτίου του επέτρεψε τη συμμετοχή μόνο στα φιλικά παιχνίδια. Μετά την έκδοση του δελτίου του και δεδομένου ότι γνώριζε ότι έπρεπε να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις μετακόμισε στη Λάρισα και φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΛ, με την οποία συμμετείχε σε εννέα αγώνες πρωταθλήματος και τρεις κυπέλλου, διοργάνωση στην οποία πέτυχε δύο τέρματα (ΑΕΛ-Δάφνη Γλαύκης 8-2). Η τελευταία του συμμετοχή με τη «βυσσινί»φανέλα ήταν στις 29 Δεκεμβρίου 1968 (Κοζάνη ΑΕΛ 3-0), αφού έπρεπε να αποχωρήσει για να στρατευτεί.
Μετατέθηκε στην Ορεστιάδα και έτσι μπόρεσε και αγωνίστηκε στον τοπικό Ορέστη. Όταν απολύθηκε επέστρεψε στη Λάρισα. Γύρω στα 32του αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να ασχοληθεί με την προπονητική. Πήγε στον Αχιλλέα Φαρσάλων που τον θεωρούσαν ακόμα πολύτιμο και έτσι για άλλα δυο χρόνια αγωνίστηκε ως παίκτης ενώ ήταν και προπονητής.
Το 1973 πήγε για πρώτη φορά στη Ρόδο για λογαριασμό του Φοίβου Κρεμαστής που τότε ήταν στη Β’ Εθνική όπου έμεινε ένα χρόνο. Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με το νησί.
Την εποχή εκείνη η ΑΕΚ έψαχνε για προπονητή. Ο κ. Καζάκης Ξεκίνησε ως βοηθός προπονητής του Φάντροκ, με τον οποίο γνωρίζονταν από την Τσεχοσλοβακία και έμεινε στην ΑΕΚ μέχρι το τέλος της περιόδου 1976-77. Με το τέλος της συνεργασίας του επέστρεψε στη Ρόδο, όπου ζει μέχρι σήμερα, ενώ ποτέ δεν έπαψε να επισκέπτεται την Τσεχία και τα μέρη που μεγάλωσε.
Ο πρώην προπονητής του κ. Καζάκη στον Ολυμπιακό Π., ο αείμνηστος Κίνλεϊ Θανάσης (Σούλης), προσλαμβάνεται στην ΑΕΛ ως προπονητής στις 27 Ιουλίου 1972. Το επώνυμό του προέρχεται από τον παππού του που είχε βρετανική καταγωγή.
Κάθεται στον πάγκο της ΑΕΛ μόνο σε έναν (1) επίσημο αγώνα, αυτόν της 10ης Σεπτεμβρίου 1972, όπου στο Αλκαζάρ η ΑΕΛ γνωρίζει την ήττα και αποκλείεται από τον Πιερικό στην παράταση (1-2).
Στις 23 Σεπτεμβρίου ο Σούλης αποτελεί παρελθόν αφού δεν κατέστη δυνατή η μετάθεσή του στη ΔΕΗ Λάρισας.
Έτσι, την επόμενη ημέρα ανοίγει ο δρόμος για την άφιξη του Στέφαν Καραμφίλοβιτς,ο οποίος είχε συμβάλει στην άνοδο των Τρικάλων στην Α’ εθνική (1963-64), επιτυχία που την επαναλαμβάνει και με την ΑΕΛ, για να ακολουθήσει η γιορτή στον αγώνα με την Καλλιθέα στις 23 Ιουνίου 1973, απ’ όπου και η παρακάτω φωτογραφία.
Πέραν της ιδιαίτερης σημασίας που έχει η φωτογραφία αυτή και τα εικονιζόμενα πρόσωπα στην ιστορία της ΑΕΛ, χαρακτηριστική είναι η απεικόνιση του στίβου κλασσικού αθλητισμού ο οποίος άρχισε να αντικαθίσταται με ελαστικό τάπητα προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘70.