Η άποψη αυτή καταγράφεται σε συνέχεια ενός ρεπορτάζ που άδειασα να ανεβάσω χθες τα μεσάνυχτα και το οποίο σας καλώ να δείτε και να διαβάσετε ΕΔΩ πριν συνεχίσετε, γιατί θεωρώ πως έχει μεγάλη σημασία ν’ αρχίσουμε ν’ αφήνουμε σιγά-σιγά την τόση πολλή και τόσο μονότονη πια κουβέντα περί «ατομικής ευθύνης» και να κάνουμε λίγο παραπάνω λόγο για την κυβερνητική.
Για να μη νομίζουν μάλιστα ορισμένοι ότι με καίει κανένας καημός να προσωποποιήσω το θέμα, δεν έχω κανένα πρόβλημα ν’ αφήσω την λέξη «κυβερνητική» στην άκρη και να μιλήσω περί «κρατικής ευθύνης», την οποία ωστόσο φέρουν ανέκαθεν, διεκδικώντας και κερδίζοντας την ψήφο μας στις εκλογές, συγκεκριμένα πρόσωπα.
Κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα, sites, πολιτικοί, καλλιτέχνες, αθλητές και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, μπαίνοντας στην 4η εβδομάδα κλιμακούμενων περιοριστικών μέτρων, πρώτα λέμε #Μένουμε_Σπίτι και μετά καλημέρα. Πρώτα σκιάζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο με τους νεκρούς που δεν έχουν που να βάλουν, που να θάψουν και που να κάψουν σε Ιταλία και Ισπανία και μετά θυμόμαστε πως έξω έχει ανοιξιάτικη λιακάδα. Πρώτα κράζουμε όλους αυτούς τους όντως ανεύθυνους και ανεπίδεκτους μαθήσεως, που δεν λένε να καταλάβουν πως η συνάθροιση είναι παντού συνάθροιση και προκαλεί διασπορά, χωρίς να έχει σημασία αν γίνεται στο σπίτι, στα καφέ, στην εκκλησία, στις λαϊκές και στις βόλτες αναψυχής και μετά θυμόμαστε ότι σε επίπεδο θυμάτων πάμε καλά, γιατί για φορείς του ιού δεν έχουμε κάποια σοβαρά στοιχειοθετημένη ιδέα. Πρώτα εξηγούμε πως όλη αυτή η παράνοια έχει κυρίαρχο στόχο να προστατευτεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας και μαζί του οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και μετά σηκώνουμε το ποτήρι να πιούμε την πρώτη τζούρα καφέ.
Νισάφι πια, όποιος πολίτης ήταν να τρομοκρατηθεί… τρομοκρατήθηκε, όποιος ήταν να ψυχοπλακωθεί… ψυχοπλακώθηκε, όποιος ήταν να σε γράψει στ’ αμελέτητα… σ’ έγραψε κι εν τέλει, όποιος ήταν να καταλάβει κατάλαβε… Πόσο ακόμη να δακρύσει ο Τσιόδρας και κυρίως, πόσο ακόμη να μας μαλώσει και να μας κουνήσει το δάχτυλο αυτός ο αζαχάρωτος ο Χαρδαλιάς; Στη μοίρα μας είναι να πέφτουν μπροστά μας όλοι οι «πολλά βαρύ και όχι» πότε του Βύρωνα και πότε της Πετρούπολης;
Στο φινάλε, αυτό που είπε σ’ εμένα το βίντεο που ανέφερα στην αρχή, είναι πως στα 10.000.000 των Ελλήνων, άντε να ‘ναι το 1% ή 2% εκείνο που δεν παίρνει με τίποτα χαμπάρι κι έκανε viral την πλαζ στον Άλιμο και τους παραλιακούς πεζόδρομους της Θεσσαλονίκης και του Βόλου και της Πάτρας και του… Πηνειού. Το υπόλοιπο 98%, θες 97%, θες 95%, παρουσιάζει μια προσαρμοστικότητα που δυστυχώς, δεν προβάλεται πουθενά, γεγονός που αδικεί όχι μόνο την συμπεριφορά, αλλά και την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν μάθει πια και να προστατεύουν και να προστατεύονται.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους οφείλονται άλλωστε όλες εκείνες οι συγκινητικές ιστορίες των γιαγιάδων που χαιρετούν απ’ τις βεράντες τα εγγόνια και των αδερφικών φίλων που δεν μπορούν να πάνε ν’ ανάψουν ένα κεράκι – παρηγοριά στο τελευταίο ταξίδι του κολλητού τους. Πρόκειται για εκατομμύρια τραγικά πρόσωπα, που θα γίνουν ακόμη πιο τραγικά την επόμενη μέρα της πανδημίας, απ’ αυτά που έχουν να τραβήξουν από κυβερνήτες που έχουν μάθει να κουνάνε το δάχτυλο.
Έχεις θέμα κύριε με όσους πάνε εδώ κι εκεί ανεξέλεγκτα; Που δεν σέβονται ούτε νόμο, ούτε συμπολίτη, ούτε γείτονα; Φοβάσαι ότι το Πάσχα θα ‘χουμε αταξίες; Δράσε με το νομικό πλαίσιο που πρέπει, οργάνωσε τους μηχανισμούς σου, εντόπισέ τους, απαγόρευσέ τους, τιμώρησέ τους με θεμιτό αλλά σαφή τρόπο κλείσε αν χρειαστεί και τα διόδια, ώστε να κάνουν κι αυτοί καμιά μέρα «0» ταμείο κι ως εκεί. Μην απευθύνεσαι όμως στο 95%+ με καουμποϊλίκια, για να τους πεις πόσα άτομα θα κάτσουν στο τραπέζι κι αν θα σφάξουν αρνί ή εσένα, όταν δεν έχεις φροντίσει ας πούμε πως θα εισπράξουν τα γερόντια τις συντάξεις τους χωρίς να πάνε ούτε σε κατάστημα, ούτε σε ΑΤΜ! Αυτό ακριβώς είναι το παραπέρα από εκεί, όπου ασφαλώς και κάτι βρωμάει… Κι έχω την αίσθηση πως αυτό που βρωμάει είναι το ξεφόρτωμα του σάπιου μέρους της αντικειμενικής «κρατικής ευθύνης» στο οικόπεδο της «ατομικής».
Εξάλλου, το μόνο πράγμα που απαράλλαχτο ακούγεται σε κάθε επίσημη ενημέρωση, είναι ο κυρίαρχος στόχος της προστασίας του τραυματισμένου απ’ τα μνημονία (σ.σ. αλλά και τους «μπουμπούκους» και τον Άρη τον Πορτοσάλτε και τον Μπάμπη τον Παπαδημητρίου και, και, και) Εθνικού Συστήματος Υγείας, στο όνομα του οποίου πρέπει να πίνουμε νερό όλοι μας απ’ την επόμενη μέρα… Δικαίως ακούγονται και τα συγχαρίκια για τα αντανακλαστικά και την επί του παρόντος αποτελεσματικότητα των μέτρων, που βεβαίως πρέπει κατ’ αναλογία να πιστωθούν στο κράτος, αλλά και την ατομική ευθύνη του μέσου Έλληνα κι όχι φυσικά του άμυαλου πιτσιρικά, ούτε του ονειροπαρμένου συνωμοσιολόγου, ούτε του θρησκόληπτου παπά, ούτε του παππού που αντέχει τον κοροναϊό καλύτερα απ’ τη γρια στο σπίτι!
Όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν, χωρίς κανείς να μπορεί να μας πει επί του παρόντος μ’ έναν σοβαρό υπολογισμό, βασισμένο σε στοιχεία, πότε θ’ αρχίσει η αποκλιμάκωση των μέτρων και τι ακριβώς θα σημαίνει αποκλιμάκωση σε μια χώρα που πεισματικά δεν προχωράει σε ευρύτερη εξέταση του κόσμου, προκειμένου ν’ αρχίσει σιγά-σιγά να απομονώνει όλο και περισσότερα διαπιστωμένα κρούσματα απ’ τον υγιή πληθυσμό. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που ακόμη κι όταν έρθει η ώρα ν’ ανοίξουν ας πούμε δειλά-δειλά τα μαγαζιά, κανείς γονιός δεν θα ξέρει αν πρέπει ν’ αφήσει το παιδί να τρέξει στη γιαγιά. Κι ακόμη χειρότερα, αυτός είναι ο λόγος που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια, αν τα λίγα εώς τώρα θύματα σε σχέση με άλλες χώρες, δεν θα πληθαίνουν στην Ελλάδα όταν οι άλλοι θα ‘χουν «καθαρίσει» μ’ αυτό τον διάολο.
Όλα αυτά είναι που κάνουν την κρατική ευθύνη που οφείλουμε ν’ αρχίσουμε επιτέλους να συζητάμε, μαζί με όσα πρόκειται να συμβούν σε οικονομικό και εργασιακό επίπεδο και μάλιστα σε μια Ευρώπη του κώλου κι έναν πλανήτη που καλείται να χαρτογραφήσει μια κατάσταση που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει… Για να δούμε, μπροστά σ’ όλες αυτές τις προκλήσεις, θα σταθεί η αντικειμενική «κρατική ευθύνη» αντάξια της «ατομικής» ή θα ξεχάσουμε πάλι ότι το χρήμα και οι αριθμοί είναι το εργαλείο για την εξυπηρέτηση του μοναδικού σκοπού της πολιτικής, που δεν είναι άλλος απ’ τον άνθρωπο;