Παράλληλα με τον καταιγισμό των γεγονότων που αποκαλύπτουν τρόπους λειτουργίας, τακτικές, τοποθετήσεις, επιλογές και χαρακτηριστικά μιας ΠΑΕ ΑΕΛ που στο μέλλον δεν θα θέλουμε επουδενί να θυμόμαστε, προκύπτει κι ένα πλήθος επιχειρημάτων που αποτυπώνονται απ’ όσους αγωνιζόμαστε να καταδείξουμε αυτή την κατάντια.
Πρόκειται για επιχειρήματα τα οποία συνοδεύουν αν μη τι άλλο την άποψη που διατυπώνω στις ραδιοφωνικές εκπομπές μου και φυσικά, όλα τα σχετικά άρθρα, τα αντίστοιχα σχόλια και ρεπορτάζ που φέρουν πάντα την υπογραφή μου, δηλαδή την υπογραφή ενός ανθρώπου που εκτός από οπαδός και δημοσιογράφος, υπηρέτησε αυτή την ομάδα κατά την αναγέννησή της, από τον Σεπτέμβριο του 2002 (ουραγός στη Γ’ Εθνική) έως το Νοέμβριο του 2005 (νεοφώτιστη στην Α’ Εθνική) κι από τον Μάϊο του 2008 έως τον Μάιο του 2010 (όπου μεταξύ άλλων επετεύχθη η συμμετοχή στα play off, με την κατάκτηση της 3ης καλύτερης θέσης που έλαβε ποτέ η ΑΕΛ στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας).
Την ίδια στιγμή τα στελέχη αυτού του κατάπτυστου καθεστώτος, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στα επιχειρήματα αυτά, αποκαλύπτουν άθελά τους τα πραγματικά ένστικτα που τους χαρακτηρίζουν, επιβεβαιώνοντας το υστερόγραφο πρόσφατου άρθρου, στο οποίο επαναλάμβανα την βαθειά πεποίθησή μου για τον ορισμό αυτής ακριβώς της νοοτροπίας, που ξέρει να χρησιμοποιεί μόνο λάσπη και κρεμάλες για να μπορεί να επιβληθεί.
Μιας νοοτροπίας που τη συναντάμε παντού στην καθημερινότητά μας και δεν έχει ούτε χρώμα (μαύρο, μπλε, πράσινο, κόκκινο, ροζ ή κίτρινο), ούτε κόμμα, ούτε πολιτική τοποθέτηση (αριστερή, κεντρώα ή δεξιά).
Μιας νοοτροπίας που δεν διστάζει να φτύσει στα μούτρα όλη εκείνη την ιστορική περίοδο της ΑΕΛ, την δεύτερη μεγάλη εποχή της και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν, με πρώτο το Νίκο Σωτηρούλη, δεύτερο τον Κώστα Πηλαδάκη και πίσω απ’ αυτούς, τους χιλιάδες οπαδούς που ζούσαν σφιχταγκαλιασμένοι με την ομάδα εκείνης της δεκαετίας.
Μιας νοοτροπίας που δεν διστάζει να μιλήσει αβασάνιστα για ΑΕΛ “του Κόκκαλη”, όπως πίστωσε άλλωστε στο παρελθόν το κύπελλο του 2007 στον Κούγια και να ξεβρακωθεί εντελώς πια, ζητώντας – άκουσον, άκουσον – κρεμάλες (!!!) για όλους όσους μοιραστήκαμε το μεγαλείο της επιβεβαίωσης του πραγματικού μεγέθους της ΑΕΛ, εκείνου του αξέχαστου “ΞΑΝΑΡΧΟΜΑΣΤΕ”!!!
Για των λόγων μου το αληθές, απολαύστε την κάτι περισσότερο από επικοινωνιακή πολιτική της σύγχρονης ΠΑΕ ΑΕΛ, μέσα από την τελευταία τοποθέτηση του υπευθύνου Τύπου στα social media:
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, κρατάω για παρηγοριά το μοναδικό σχόλιο της ανάρτησης και τρέχω για εμετό…
Υ.Γ. Αν ακούσετε να λένε αύριο ότι δεν εννοούσαν την ΑΕΛ εκείνης της περιόδου, να θυμάστε ότι ο Κόκκαλης διαφέντευε το Ολυμπιακό απ’ το ’94 και το ελληνικό ποδόσφαιρο απ’ το ’96 κι όχι μόνο κατά την περίοδο 2002-10, όπου κατά σύμπτωση ανεδείχθη και πάλι το μεγαλείο της “βασίλισσας του κάμπου”!!!