Αν ρωτήσεις στην πιάτσα όσους ασχολούνται ακόμη με την τρέχουσα ΑΕΛ, θα σου πουν μάλλον με ευκολία ότι η πιο ενδιαφέρουσα είδηση της εβδομάδας είναι η ανακοίνωση συμφωνίας με τον Αυστριακό στόπερ με την εξαιρετική καριέρα και την ιδανική ποδοσφαιρικά ηλικία.
Ακόμα κι αν τους πεις ότι η συγκεκριμένη ανακοίνωση αποσύρθηκε σήμερα κακής-κακώς κι ότι τα ρεπορτάζ φέρνουν τον ποδοσφαιριστή πιο κοντά στον Άρη κι ότι συμπτωματικά αυτές οι δύο ομάδες τους τελευταίους κάμποσους μήνες κάνουν “μπλοκ” σε όλα με τον δήμιο των “βυσσινί”, Βαγγέλα, κι ένας Θεός ξέρει τι γίνεται μ’ αυτή την ιστορία, εκτός απ’ της αλλαξοκωλιάς το κάγκελο!
Ωστόσο, απευθυνόμενος προσωπικά και σε αυτούς, έχω να τους πω ότι ως κορυφαία ΑΕΛική είδηση της εβδομάδας που πέρασε αξιολογώ εκείνη που λέει ότι “
“Τρεις Λαρισαίοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου συμμετέχουν στην 1η ειδική σχολή UEFA A+B”
Όταν αναφέρθηκα στο ζήτημα ραδιοφωνικά, κάποιος ακροατής μου πρόσθεσε στη λίστα κι έναν τέταρτο, που μπορεί να μην γεννήθηκε εδώ, αλλά “έδεσε” με την πόλη στα αγωνιστικά του περάσματα, έχει επίπεδο και ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που θέλω να πω.
Κι αυτό που θέλω να πω είναι πως αν ήμουν αφεντικό της ΠΑΕ ΑΕΛ και διάβαζα τα μαντάτα, θα ‘χα φωνάξει μια ορχήστρα να παίζει μερακλίδικα και θα ‘χα αρχίσει τις γυροβολιές, οργανώνοντας στο μυαλό μου το πρότζεκτ για να τους εντάξω και να δημιουργήσω όχι μόνο την ΑΕΛ της επόμενης μέρας, αλλά την αυθεντική ΑΕΛ της Λάρισας, στο βαθμό που είναι εφικτό κάτι τέτοιο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Βετερανολάγνος δεν υπήρξα ποτέ κι ούτε θεώρησα ότι επειδή κάποιος έπαιξε καλή μπάλα σε μια ομάδα και την τίμησε, μπορεί απαραίτητα να γίνει καλός και σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδοσφαιριστής.
Εδώ όμως μιλάμε για κάτι διαφορετικό…
Μιλάμε για τον Φάνη Γκέκα, που γέμισε με γκολ τα δίχτυα της μισής Ευρώπης κι έφτασε με την Εθνική ένα βήμα απ’ τους “8” του Μουντιάλ.
Μιλάμε για τον Βαγγέλη Μόρα, που η προσωπικότητα που έβγαλε κυρίως στην Ιταλία, οι εμπειρίες του με την Εθνική και η ιδιαίτερη οικογενειακή ιστορία που τον έδεσε με τον φίλαθλο κόσμο όλης της χώρας και τον έφερε πίσω στη Λάρισα, τον καθιστούν έναν απ’ τους πιο σεβαστούς Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Μιλάμε για τον Τάσο Βενέτη, την ήρεμη δύναμη της συνέπειας και των χαμηλών τόνων, που τον έκανε έναν απ’ τους λίγους Έλληνες παίκτες για τον οποίο δε βρέθηκε ένας να πει κακή κουβέντα σ’ ολόκληρη καριέρα.
Μιλάμε και για τον Ηλία Κυριακίδη, στην περίπτωση του οποίου δεν θα επεκταθώ στην προκειμένη περίπτωση. Θα σταθώ στους άλλους τρεις…
Λαρισαίοι, με αγάπη για την πόλη, που ξέρουν τι εστί ΑΕΛ, ξέρουν τα χούγια της ομάδας και του κόσμου της, με θητεία στα “βυσσινί”, με θητεία στο εξωτερικό, με γνώση προσώπων και πραγμάτων, γνώση της πραγματικότητας του αντικειμένου και διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους.
Τους φωνάζεις, τους βάζεις κάτω, τους εξηγείς που είσαι και που θες να φτάσεις, δημιουργείς όραμα, τους αναθέτεις πόστα ανάλογα με τα επιμέρους προσόντα τους, κάνεις τον έναν τεχνικό διευθυντή, τον άλλον προπονητή και τον άλλον σκάουτερ ας πούμε, τους ακούς και τους δίνεις μπάτζετ, χώρο και χρόνο να σου βρουν τον τρόπο για όλα αυτά, κρατώντας για πάρτη σου ως αφεντικό το επιχειρηματικό σκέλος του εγχειρήματος.
Όλα αυτά τα σκέφτηκα και τα μοιράστηκα με τους ακροατές στο ραδιόφωνο και τώρα τους αναγνώστες στο site, κοιτώντας τη φωτογραφία με την οποία ανάρτησε το σχετικό θέμα το aelole.gr και την οποία δανείζομαι για να την δείτε και εσείς:
Κι ύστερα… ξύπνησα που λένε απ’ το όνειρο, προσγειώθηκα στην πραγματικότητα κι αναρωτήθηκα: “Με ποιόν να γίνουν όλα αυτά; Με τον Κούγια πρόεδρο; Ποιός να δώσει μπάτζετ, χώρο και χρόνο σε ανθρώπους που ξέρουν το αντικείμενο καλύτερα από εκείνον; Αυτός που ξέρει καλύτερα, τα πάντα και για όλους σ’ ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο; Αυτός που δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει, αλλά μιλάει ο ίδιος εξ’ ονόματος όλων; Αυτός που ανακοινώνει μεταγραφές που δεν έκανε; Αυτός που προσπαθεί ανεπιτυχώς να πείσει πως για όλα φταίνε οι άλλοι; Με πιο παραγοντικό εκτόπισμα; Με ποιό ποδοσφαιρικό ανάστημα; Με ποιά ΑΕΛική αξιοπιστία;
Κι εν τέλει, τι κακό συναπάντημα είναι αυτό;
Προσγειωμένος πια, δεν έχω παρά να ελπίζω ότι η προφανής απώλεια της ιστορικής ευκαιρίας που βρίσκεται μπροστά μας, στο μέτρο που θα ‘ταν εφικτό να γεννηθεί και να υλοποιηθεί ένα τέτοιο όραμα, θα δώσει σε κάποιους ακόμη να καταλάβουν ότι κάθε μέρα με τον Κούγια στο τιμόνι της ΠΑΕ ΑΕΛ είναι μια χαμένη μέρα κι ότι πρέπει να βρει τον τρόπο να ελευθερώσει την ομάδα απ’ την παρουσία του και να την αφήσει να βρει το δρόμο της…