Αν και δε σκαμπάζω πολλά από γραφιστική, τη φωτογραφία αυτή τη μόνταρα μόνος μου και την απολαμβάνω, γιατί με κάνει να φαντάζομαι ότι ο ίδιος ο Χρήστος Γκάτας έχει απέναντί του τον υπερόπτη Ουάρντα και του διηγείται μια αυθεντική ΑΕΛική ιστορία με συμπρωταγωνιστή τον Μίμη Τσακμακίδη, με αφορμή το γεγονός ότι σαν σήμερα και οι δυο τους έκαναν επίσημο ντεμπούτο με την ΑΕΛ…
– Ο μεν Χρήστος σαν προπονητής, σ’ ένα άγνωστο για τους πολλούς αλλά θρυλικό για όσους το βιώσαμε 2-2 μέσα στο Κιλκίς, στις 15/09/2002. Ήταν το ματς που οι «βυσσινί» πήραν τον πρώτο τους βαθμό στην τιτάνια προσπάθεια εκείνης της ηρωϊκής σεζόν, για ν’ αποτινάξουν από πάνω τους το -3 απ’ την τιμωρία στους Λύκους και εν τέλει να σωθούν σ’ ένα πρωτάθλημα που έπεφταν “5”, με τα αξέχαστα 3-3 στα Χανιά και 1-0 με τη Νίκη.
– Ο δε Αιγύπτιος σαν παίκτης φυσικά, στις 15/09/2019 στη Ν.Σμύρνη, σ’ ένα ματς που η ΑΕΛ έπαιζε μόνη της αλλά έχασε 1-0 από τον ανύπαρκτο Πανιώνιο και τα έριξε ως συνήθως στον ρέφερι για την όντως άδικη αποβολή του Ζίφκοβιτς, που δεν έκρινε ωστόσο εκείνο το αποτέλεσμα.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Μέρος 1ο
Με την παραίτηση Σουρλατζή και Αλεξούλη μετά τη διακοπή στο Καλοχώρι, με -6 και με ρόστερ αποτελούμενο κατά κανόνα από ερασιτέχνες, αλλά νεαρούς και πολλούς ντόπιους ποδοσφαιριστές, ο Νίκος Σωτηρούλης αποφασίζει να βγει μπροστά ως μελλοντικός ηγέτης, αφήνοντας στη μπάντα την ταμπέλα του χορηγού.
Σ’ ένα δραματικό βράδυ στο γραφείο του, από τα πρώτα που έζησα ως νεοπροσληφθέν στέλεχος της ΠΑΕ ΑΕΛ, παρέα με Κατσογιάννη, Φασούλα, Χελιδώνη, Σερέτη, Ζορμπά (και σίγουρα ξεχνάω κάποιον), πήραμε αμπάριζα τα τηλέφωνα για προπονητή.
Μετά από καμιά 20αριά “όχι” από ντόπιους και μη, που δεν ήθελαν να βάλουν το κεφάλι στο ντροβά, ο Ηλίας ο Φασούλας θυμάμαι, έριξε την ιδέα για τον Γκάτα, που δεν είχε καιρό που είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο κι είχε δηλώσει πως τον ενδιέφερε η προπονητική. Η εκτίμηση στο πρόσωπο μεγάλη, αλλά μόνη βάρκα ήταν η ελπίδα και για εμάς και για τον Χρήστο, όταν ξεστόμισε την θετική απάντηση.
Το άγχος του ήταν τεράστιο, πιο πολύ απ’ το δικό μας, αλλά δεν το άφησε στην καθημερινότητα να φανεί, γιατί δεν είχε την πολυτέλεια του χρόνου. Ούτε καν στη διάρκεια εκείνου του πρώτου δραματικού αγώνα δεν λύγισε, του αγώνα που έγινε σαν σήμερα στον Κιλκισιακό, όπου όλοι μας πανηγυρίσαμε σαν παιδιά τον πρώτο μας βαθμό.
Όλοι εκτός απ’ τον Χρήστο, που έμεινε καρφωμένος στον πάγκο μετά το σφύριγμα της λήξης κι όταν πήγα να τον πάρω για τη συνέντευξη Τύπου με παρακάλεσε να κάνει πρώτα ένα τσιγάρο, κρυφά, πίσω απ’ τον πάγκο. Και το ‘κανε, όσο μπορούσε δηλαδή να το φέρει στο στόμα με χέρια που έτρεμαν κυριολεκτικά για κομπρεσέρ.
Τουτ’ έστιν και ευκαιρίας δοθείσης, μη μου λέτε εμένα ποιόν να τιμάω όταν μιλάω για την ΑΕΛ και ποιόν και πως θα τον αξιολογώ για την προσφορά του.
Μέρος 2ο
Το δεύτερο μέρος της ανέκδοτης αυτής ιστορίας, αφορά εκείνη ακριβώς τη μέρα κι εκείνο ακριβώς το ματς, στο οποίο ο Μίμης ο Τσακμακίδης, που μετέπειτα στη σεζόν μου την έσπασε αφόρητα με την συμπεριφορά και τις επιλογές του, πέτυχε αναμφισβήτητα το γκολ της ζωής του.
Με λεπτομέρειες δεν περιγράφεται, αλλά μου αρκεί να πω ότι έχοντας τη μπάλα εντός περιοχής, ξάπλωσε από δύο φορές στο έδαφος με απίστευτες προσποιήσεις 4-5 αμυνόμενους και τον Λαρισαίο γκολκίπερ των γηπεδούχων και πρώην «βυσσινί», τον Παπαγιαννόπουλο!!!
Μας έσκασε μέχρι να κάνει την τελική και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα… (για ένα γκολ κι έναν βαθμό, που έσωσε εν τέλει την κατηγορία μαζί με τους υπόλοιπους που πήραμε με αίμα στην πορεία, μαζί με τον κόσμο μας)
Άλλωστε, αυτό που θυμάμαι εντονότερα είναι πως πιστεύοντας ότι μετά από κάθε ντρίμπλα θα πλασάρει, όχι μόνο σηκωθήκαμε απ’ τον πάγκο να πανηγυρίσουμε εξ’ αρχής, αλλά βήμα-βήμα, τώρα θα το κάνει, μετά θα το κάνει, όταν σκόραρε είχαμε περπατήσει όλο το στίβο κι είχαμε φτάσει στη γραμμή του πλαγίου άουτ.
Κρίμα, πολύ κρίμα που δεν υπήρχε κάμερα ν’ αποτυπώσει εκείνο το γκολ, να το δει ο κόσμος κι ο Ουάρντα μαζί, γιατί η ποδοσφαιρική ποιότητα αλλά και τρέλα που πρόδιδε, δεν ήταν και πολύ μακριά απ’ τη δική του.
Ίσως μάλιστα να μην είναι καθόλου τυχαίο ότι κι ο Μίμης τότε κι ο Ουάρντα πέρυσι, τα παράτησαν στα μισά της περιόδου.
Μέρος 3ο και τελευταίο
Το φινάλε της ιστορίας λέει ότι σήμερα, 18 χρόνια από τότε στο Κιλκίς και μόλις έναν απ’ το περσινό ματς της Ν.Σμύρνης, αυτό που έχει μείνει εκτός από αναμνήσεις, είναι ο Γκάτας προπονητής στις Ακαδημίες της κατά την ΠΑΕ κατάπτυστης Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, ο Μίμης διευθυντής του κατά την ΠΑΕ «πύργου της κολάσεως» AEL FC ARENA, εγώ αποκλεισμένος απ’ το γήπεδο και καταδιωκόμενος δικαστικά απ’ την ΠΑΕ, μαζί με όλους τους συντρόφους μου στον Pressing κι ο δανεικός σταρ Ουάρντα να πουλάει παοκοφροσύνη στο κέντρο της Λάρισας και ν’ ανταλλάσει sms με «γιαχαμπίμπι γιαλελέλι», με τον «εγώ είμαι πιο σταρ από σένα» πρόεδρο της ΠΑΕ.
Αν τώρα δίπλα σ’ αυτό το ΠΑΕ, αυτής της ΠΑΕ, θέλετε να βάλετε και το ΑΕΛ, δικαίωμά σας…
Να θυμάστε μόνο πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, όσα χρυσάφια κι αν έχουν πάνω τους, όσο κι αν λάμπουν!!!