Ξεκινάω δίνοντας συγχαρητήρια σε παιδιά σαν κι αυτά, που είναι εδώ για να μας θυμίζουν τι μέρα ήταν για την ΑΕΛ η περασμένη Πέμπτη και τι η κάθε μέρα, γιατί είναι απ’ τις επετείους που εύκολα περνάν και χάνονται…
Όσοι μπαίνουν στο link που δίνω, διαβάζουν την ανάρτηση και δεν καταλαβαίνουν, δεν πειράζει…
Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να τους πούμε ότι εκείνο το 3-3 στα Χανιά, στις 28/05/2003, ήταν όχι μόνο το συγκλονιστικότερο σε εξέλιξη, αλλά και το κορυφαίο σε σημασία παιχνίδι στην επαγγελματική τουλάχιστον ιστορία της πραγματικής ΑΕΛ. Της ομάδας δηλαδή εκείνης που (κι αν δεν έχει τον τρόπο τον βρίσκει) μιλάει στην ψυχή του συνόλου των οπαδών της, ξέροντας πως από μόνη της ως αναφορά σε φύλλα αγώνα οποιασδήποτε κατηγορίας, δεν μπορεί να υπάρχει!!!
Λυπάμαι, αλλά βίντεο δεν έχουμε να δούμε, όπως αγωνιούν οι συνοπαδοί σε σχετικές αναρτήσεις και σχόλια του προαναφερόμενου link, γι’ αυτό και η λέξη «στιγμιότυπα» στον τίτλο τοποθετήθηκε σε εισαγωγικά. Το γιατί θα το μάθετε στην πορεία… Προς το παρόν, οφείλω να πω ότι αυτή ακριβώς η αγωνία των φιλάθλων ήταν που με έκανε να πάρω την απόφαση να γράψω για τον αγώνα εκείνον 17 χρόνια μετά και όχι τυχαία, ανήμερα της επετείου του αγώνα που ακολούθησε τότε, με τη Νίκη στο Αλκαζάρ (σ.σ. σαν σήμερα, 01/06/2003, ΑΕΛ-Νίκη 1-0), απ’ όπου και η παρακάτω φωτογραφία με τα πανηγύρια της οριστικής παραμονής στ’ αποδυτήρια του Αλκαζάρ, καθώς απ’ τα Χανιά δεν υπάρχει ούτε καν φωτογραφία…
Εν τάχει, στις 28/05/2003 παιζόταν η προτελευταία αγωνιστική Γ’ Εθνικής, ενός μαραθωνίου 38 στάσεων, τον οποίο η ΑΕΛ είχε ξεκινήσει με διοίκηση εκείνη του ερασιτεχνικού σωματείου, ρόστερ αποτελούμενο σχεδόν αμιγώς από ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές με μεγάλο φιλότιμο και με το βάρος της τιμωρίας -6 βαθμών, με το καλημέρα (2η αγωνιστική) στους «Λύκους». Ακριβώς μετά την επεισοδιακή διακοπή του αγώνα στο Καλοχώρι, ο χορηγός ως τότε Νίκος Σωτηρούλης, που παρέμενε χορηγός γιατί δεν ήξερε αν ο νόμος του επιτρέψει να πάρει την ομάδα στα χέρια του καθαρή απ’ τα υπέρογκα χρέη των «πέτρινων χρόνων», αποφασίζει να ρισκάρει και ν’ αναλάβει δράση. «Η ομάδα σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να πέσει στη Δ’ Εθνική», είπε και μεταξύ άλλων αποφάσεων, ζήτησε τότε κι απ’ την αφεντιά μου ν’ αναλάβω κατ’ ουσίαν τη διεύθυνση της ομάδας. Έπρεπε όλοι μαζί να παλέψουμε μπας και κάνουμε και καμιά μεταγραφή τον χειμώνα, ώστε να τερματίσουμε τουλάχιστον στην σωτήρια 15η θέση, μεταξύ 20 ομάδων. Να καλύψουμε δηλαδή μια απόσταση καμιά 20αριά βαθμών, σύμφωνα με την βαθμολογική εικόνα στην συμπλήρωση των πρώτων 7-8 αγωνιστικών!!!
Δεν συνεχίζω, καθώς αν γράψω ποτέ τα ΑΕΛικά απομνημονεύματά μου, αρκεί να ξεκινήσω και να τελειώσω σ’ εκείνη τη σεζόν και τα 400 κύμματα που περάσαμε για να φτάσουμε σ’ έναν στόχο εφάμιλλο σε αξία όλων των μεγάλων διακρίσεων αυτής της ομάδας. Γιατί αυτό που κάναμε τότε, μόνο η ΑΕΛ κι ο κόσμος της μπορούσαν να το καταφέρουν…
Και να ΄μαστε λοιπόν, μετά από 398 κύμματα κάθε είδους και λογαριάζοντας την πορεία μας βαθμό με τον βαθμό, στην προτελευταία αγωνιστική, ξέροντας πως αν δεν χάσουμε στα Χανιά και νικήσουμε την τελευταία αγωνιστική στο Αλκαζάρ τη Νίκη, θα έχουμε βγει για πρώτη φορά απ’ την επικίνδυνη ζώνη και θα ‘χουμε αποτρέψει την ταπεινωτική πτώση μιας πρωταθλήτριας Ελλάδος, της δικής μας παντοτινής πρωταθλήτριας, στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Αν συνυπολογίσουμε πως αντίστοιχα οι γηπεδούχοι ήθελαν μόνο νίκη για να ρίξουν εμάς και να μείνουν εκείνοι, μιλάμε για τον απόλυτο αγώνα επιβίωσης!!!
Και κάπου εδώ αρχίζει η καταγραφή από τις πιο έντονες μνήμες εκείνου του ταξιδιού, για τις οποίες υπάρχουν αρκετοί να μαρτυρήσουν, καθώς με απόφαση του προέδρου πια, Νίκου Σωτηρούλη, στην αποστολή συμμετείχε όλο το ρόστερ κι όλα τα στελέχη διοίκησης και γραφείων, σαν μια σφιχτή γροθιά, ευλογημένη από χιλιάδες κόσμου…
- Θυμάμαι σαν χθες τα συνεχή τηλεφωνήματα του Νίκου στις ποδοσφαιρικές αρχές και τα έγγραφα που σωρηδόν στέλναμε, για να χρησιμοποιηθούν τα παλιά εξωτερικά αποδυτήρια του γηπέδου των Περιβολίων και να μην μπούμε ούτε εμείς, ούτε οι διαιτητές, στους στενούς διαδρόμους των νέων αποδυτηρίων κάτω απ’ την κερκίδα. Συνεργαζόμενος επαγγελματικά με τοπικά κανάλια και της Κρήτης, ήξερε καλά τι παίζει εκεί. Και τα κατάφερε…
- Την παραμονή του ταξιδιού, λίγο πριν φύγω απ’ τα γραφεία, χτύπησε το τηλέφωνο κι άκουσα στην άλλη άκρη του σύρματος τον Γιάννη τον Παπαπούλιο να μου λέει με λιγμούς πάθους κι αποφασιστικότητας: «Ορκιστείτε πως θα κάνετε αυτό που πρέπει στα Χανιά, ακούτε ρε; Ελάτε εσείς με τον βαθμό και τη Νίκη αφήστε την σ’ εμάς. Η ΑΕΛ δεν πέφτει ρε… Ώρα καλή σε όλους»!!!
- Στο δείπνο της παραμονής του αγώνα στο ξενοδοχείο, ο κόουτς Τάκης Παραφέστας, αντί οποιασδήποτε ομιλίας, διάβασε στους παίκτες ευχετήριο τηλεγράφημα οπαδού απ’ το Λουξεμβούργο (!) κι ο αρχηγός Κώστας Κατσάρας, μιλώντας στους συμπαίκτες του, τους είπε με σφιγμένα χείλη πως «αν χάσουν οι Χανιώτες και πέσουν, θα το ‘χουν ξεπεράσει ως αύριο και θα πάνε για καφέ, ενώ αν πέσουμε εμείς, θα το κουβαλάμε μια ζωή»…
- Το πρωί της ημέρας του αγώνα, μια παρέα φώναζε συνθήματα στην πίσω αυλή του ξενοδοχείου. Γυρίζοντας παίκτες και προπονητές απ’ τον περίπατο, τα άκουσαν, πήραν θάρρος κι έτρεξαν στις βεράντες των δωματίων τους να δουν τι γίνεται. Και είδαν, το Νίκο, τον συγχωρεμένο αντιπρόεδρο, Γιώργο Κατσογιάννη, τη Μαρία, τον Ηλία, τον Ζήση, τον Στέλιο, τον Γιώργο τον Ζορμπά, εμένα και δεν θυμάμαι ποιον ακόμα, να χαλάμε τον κόσμο φωνάζοντας «ΑΕΛ ολέ-ολέ, ΑΕΛ ολέ-ολέ, ρε κουφάλες ξαναρχόμαστε»!!! Είστε τρελοί, άκουσα να λέει ο Γιώργος ο Καμάκας, βοηθός του Τάκη, πριν πάει να συνεχίσει τη δουλειά του…
- Φτάνοντας στο γήπεδο, ο Κατσογιάννης κι η αφεντιά μου, προσπαθούσαμε να πείσουμε τον παρατηρητή πως λόγω της εχθρικής ατμόσφαιρας, δεν έχουμε πρόβλημα να καθήσουμε λίγο παράμερα απ’ τον πάγκο που δεν μας χωρούσε, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα δώσουμε δικαίωμα. Αρκεί να μείνουμε εντός αγωνιστικού χώρου και να μη μας στείλει στην κερκίδα ως πρόβατα επί σφαγή. Τα συγκρατημένα πανηγύρια μας στο 0-1 και στο 0-2, δεν ήταν μόνο γιατί ξέραμε πως είναι ακόμα πολύ νωρίς. Ήταν και γιατί θέλαμε πάσει θυσία να μείνουμε σώοι, αλλά και εντός αγωνιστικού χώρου. Κι έπειτα, δεν θα ξεχάσω ποτέ την αμήχανη ματιά που άλλαξα με το Γιώργο όταν το 0-2 έγινε 3-2. Σα να λέγαμε πως εμείς οι δυο τουλάχιστον, δε γυρνάμε πίσω…
- Το κρύο βλέμα του Σάκη Παπαβασιλείου όταν έπιασε τη μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτι της ισοφάρισης, ήταν εκείνο που μας έδωσε κουράγιο. Πολλά χρόνια αργότερα μου εκμυστηρεύτηκε πως μόνο όταν γύρισε στη Λάρισα συνειδητοποίησε τι θα γινόταν αν το έχανε. Πάντως, με όλα όσα είχαν προηγηθεί, στο ακυρωθέν τελικά τέταρτο γκολ των γηπεδούχων, πεταχτήκαμε όλοι απ’ τις θέσεις μας να διαμαρτυρηθούμε για το χέρι, χωρίς να μας νοιάζει πια τι θα προκληθεί στο γήπεδο και στις κερκίδες!!!
- Ό,τι φασαρία έγινε, έγινε στην κερκίδα, καθώς εμείς με το σφύριγμα της λήξης, εξαφανιστήκαμε στ’ αποδυτήρια όπου γίναμε ένα κουβάρι. Ώσπου χτύπησε η πόρτα, την ανοίξαμε διστακτικά κι είδαμε διπλωμένο στα δυο τον Σωτηρούλη, που του επιτέθηκαν οι ντόπιοι όταν τον αναγνώρισαν (λόγω τηλεπωλήσεων) στην κερκίδα, τη στιγμή που πήγε στον έναν και μοναδικό καμεραμάν, για να πάρει την κασέτα που του είχε παραγγείλει. Τον ξαπλώσαμε σε κάτι σάκους αποστολής που είχαμε παράμερα, απέναντι απ’ τα ντουζ, για να του δοθούν οι πρώτες βοήθειες. Όσο για την κασέτα, κανένας δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε. Το πιθανότερο είναι να την έσπασαν οι κάφροι μέσα στη βαβούρα…
- Μαζί με όλα τα άλλα όμως, θυμάμαι σαν χθες και το καλύτερο… Τον Δημήτρη τον Κοντοδήμο, να βγαίνει απ’ το μπάνιο γυμνός με τυλιγμένη πετσέτα στη μέση, ακριβώς τη στιγμή που όλοι βουβάθηκαν γιατί πήραν χαμπάρι πως χτυπήθηκε ο πρόεδρος και χοροπηδώντας, λίγο πριν πέσει πάνω στον τραυματία, να φωνάζει: «Έ, έ, μαλάκες, ακούσατε τίποτα για κανένα πριμ»; Ίσως το αίμα του Μήτσου να μην έχει ακόμα ζεσταθεί και ο Νίκος να μην έχει σταματήσει ακόμα να γελάει μέσα στον πόνο του.
- Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ο Κώστας ο Κατσάρας, την ώρα που περνούσαμε μέσα απ’ το κέντρο των Χανιών προς αεροδρόμιο, άρπαξε το μικρόφωνο και γυμνός απ’ τη μέση και πάνω, άρχισε να τραγουδάει εκστασιασμένος τον ύμνο της ΑΕΛ κι εμείς ν’ ακολουθούμε και ν’ απολαμβάνουμε, σηκώνοντας την ίδια μας την τρίχα… κάγκελο!!!
- Θυμάμαι ακόμα και τον βενιαμίν της ομάδας, τον Θοδωρή τον Μολά, να κάνει το δικό του σόου κατ’ απαίτηση των συμπαικτών του, βολτάροντας μαζί με τις αποσκευές στην ταινία του αεροδρομίου, μετά την άφιξή μας στην Αθήνα… Πάρτυ…
Τον είχαμε για οριστική σωτηρία εκείνον τον βαθμό… Τόσο σίγουροι είμασταν πως η Νίκη δεν υπάρχει περίπτωση να κολατσίσει στο Αλκαζάρ… Πάνω απ’ όλα όμως, ο καθένας μας ξεχωριστά ξεσπούσε την αφόρητη πίεση αλλά και την απέραντη περηφάνια του για την ΑΕΛ. Η ευχή κι απαίτηση του Γιάννη Παπαπούλιου και των χιλιάδων οπαδών που ήταν νοερά μαζί μας στην Κρήτη, μέσα απ’ τα κάθε λογής ραδιοφωνάκια, είχε υλοποιηθεί. Ναι, ξαναρχόμασταν… Κι όποιος αμφισβητεί πως όντως αυτός ήταν ο σπουδαιότερος αγώνας στην επαγγελματική ιστορία της ΑΕΛ, ας αναλογιστεί πως οι μεγαλύτεροι και δυσκολότεροι αγώνες που δίνει ο καθένας στη ζωή του, δεν είναι για την διάκριση, αλλά για την επιβίωση!!!