Στην αρχή δε θες να το πιστέψεις. Το θεωρείς αδιανόητο ….Δε γίνεται να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να δεχτείς το γεγονός…
Λες αποκλείεται κάποιος άλλος θα ήταν …….
Στην συνέχεια συνειδητοποιείς ότι η πραγματικότητα είναι αφάνταστα σκληρή και οδυνηρή. Εκεί, είναι σαν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Eνα παλληκάρι με το χαμόγελο στα χείλη, έφυγε ξαφνικά σοκάροντας όλους όσους τον ξέρανε.
Ενα τραγικό δυστύχημα με την μηχανή που τόσο αγαπούσε…. Αυτή που έβλεπα κάθε μέρα στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας μας.
Πληροφορήθηκα το τραγικό νέο από την Δήμητρα την δικιά σου Δήμητρα και αδυνατώ να το πιστέψω… ένιωσα να δέχομαι μία γροθιά στο στομάχι.
Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι οι καλοί φεύγουν νέοι! Ισως γιατί ο Παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει και έχει αναγκη το χαμόγελο και την ποιότητα ενός παιδιού όπως ο Μάριος.
Εξάλλου, από κει πάνω θα αποτελεί τον άγγελο φύλακα για την Δήμητρα τους γονείς και τους φίλους για τους οποίους θα έκανε τα πάντα!
Καλό ταξίδι στον Παράδεισο γείτονα Μάριε…