«Θεωρούσα ότι ήταν ζήτημα χρόνου να νοσήσω, όχι μόνο εγώ, αλλά οποιοσδήποτε γιατρός βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, σε τμήμα COVID-19 ή στα επείγοντα», λέει ο Σωτήρης Σίνης, ειδικευόμενος πνευμονολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.
Πριν από δύο εβδομάδες, κλήθηκαν ο ίδιος και ένας συνάδελφός του να τοποθετήσουν σε ογκολογική ασθενή ειδική συσκευή αναπνευστικής υποστήριξης. Πριν από την εισαγωγή της στο νοσοκομείο η ασθενής ήταν αρνητική σε προληπτικό τεστ για τον νέο κορωνοϊό και δεν εμφάνιζε ύποπτη συμπτωματολογία. Λίγες ημέρες όμως μετά την εφαρμογή της συσκευής, βγήκε θετική σε επαναληπτικό έλεγχο. Η απλή χειρουργική μάσκα δεν ήταν αρκετή για να προστατεύσει τον κ. Σίνη και τον συνάδελφό του από το αερόλυμα που είχε παραχθεί κατά την ιατρική πράξη.
«Ανυπομονώ να γυρίσω στο νοσοκομείο και στην ομάδα, προφανώς χρειάζονται όσο περισσότερα άτομα γίνεται»
Ο 25χρονος ειδικευόμενος περνάει ήπια τη νόσο. Εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα περίπου δύο 24ωρα μετά το θετικό τεστ. Είχε για ένα τριήμερο μυαλγίες και πυρετό έως 37,8. «Ανησυχούσα περισσότερο για το αν κόλλησα την οικογένειά μου. Τελικά ήταν όλοι αρνητικοί στους σχετικούς ελέγχους», λέει στην «Κ», καθώς διανύει τις τελευταίες ημέρες καραντίνας. «Είμαι ήδη έτοιμος, από πλευράς υγείας, να επιστρέψω. Πρέπει να κάνω όμως και νέο τεστ για να δω εάν υπάρχουν ακόμη αντίγραφα του ιού στο βιολογικό δείγμα, εάν συνεχίζω να είμαι μολυσματικός».
Κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, όντας από τους νεότερους ειδικευόμενους στο νοσοκομείο, ο κ. Σίνης δεν είχε καθημερινή συμμετοχή στη διαχείριση ασθενών με COVID-19. Η πίεση δεν ήταν τόσο μεγάλη και συνέδραμε μόνο σποραδικά. Στο δεύτερο κύμα, αυτό άλλαξε. «Ημουν από την αρχή κάθε ημέρα μέσα. Ο φόρτος εργασίας είναι μεγάλος, τα περιστατικά που νοσηλεύονται πάρα πολλά», λέει. «Οταν υπάρχουν περίπου 50 ασθενείς σε θαλάμους απομόνωσης, σε διαφορετικούς ορόφους, είναι μια πρόκληση να τους παρακολουθήσεις, να ντύνεσαι, να ξεντύνεσαι, να κάνεις όλες τις ιατρικές πράξεις με τον προστατευτικό εξοπλισμό». Κατά το διάστημα της καραντίνας του, συνομιλούσε τακτικά με συναδέλφους του για να μαθαίνει πώς εξελίσσεται η κατάσταση στην πρώτη γραμμή. «Ανυπομονώ να γυρίσω στο νοσοκομείο και στην ομάδα, προφανώς χρειάζονται όσο περισσότερα άτομα γίνεται», λέει.
kathimerini.gr
