Εδώ και μέρες πληροφορούμασταν τακτικά μέσα από τα ΜΜΕ τις συσκέψεις επί συσκέψεων των υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων του επιτελικού κράτους σχετικά με την επικείμενη κακοκαιρία, για τη σφοδρότητα της οποίας είχαν έγκαιρα ενημερωθεί από τους επιστήμονες. Και, φυσικά, τις συσκέψεις ακολούθησαν δηλώσεις και διαβεβαιώσεις ότι ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα, με αποκορύφωμα τη δήλωση, λίγες μόλις ώρες πριν διακοπεί αιφνίδια η κυκλοφορία στην Εθνική Οδό για λίγους πόντους χιόνι, του αρμόδιου πλέον για την επιβολή κάθε είδους απαγόρευσης υπουργού, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, ότι στόχος τους είναι να μείνουν ανοιχτοί οι δρόμοι. Λίγη ώρα αργότερα μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας, έγινε γνωστό πως ο δρόμος θα άνοιγε ξανά μέχρι τις 7 το απόγευμα και θα ξαναέκλεινε για τις επόμενες 24 ώρες.
Τι δουλειά έχει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη να αποφασίζει τη διακοπή κυκλοφορίας στην Εθνική Οδό; Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών ή της Περιφέρειας; Και, εν πάση περιπτώσει, γιατί τότε πληρώνουμε τόσα χρήματα στα διόδια; Οι παραχωρησιούχοι της Εθνικής Οδού δεν έχουν την ευθύνη για τη συντήρηση των οδικών αξόνων και τη διατήρηση της απρόσκοπτης και ασφαλούς κυκλοφορίας των οχημάτων; Αν ήταν έτσι, σε χώρες όπως η Σουηδία ή η Γερμανία τα αυτοκίνητα δεν θα κυκλοφορούσαν ούτε τον μισό χρόνο στις εθνικές οδούς.
Κάτι οικείο και γνώριμο έχει όλο αυτό, αφού το ζούμε κατ’ επανάληψη από την αρχή της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ: Διατυμπανίζουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης πόσο άριστοι και πόσο γνώστες και πόσο έτοιμοι είναι και πόσο όλα λειτουργούν ρολόι, ενώ όταν έρχεται η ώρα για πράξεις διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά ήταν επικοινωνιακές φανφάρες και λόγια του αέρα, ότι δεν έχει υπάρξει καμία προετοιμασία και άρα δεν υπάρχει και καμία ετοιμότητα. Είναι αυτό ακριβώς που ζούμε και από την αρχή της πανδημίας, δηλαδή, ενώ δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την αποτροπή τόσο της μετάδοσης του ιού όσο και της κατάρρευσης της οικονομίας, κάθε τρεις και λίγο μας μαντρώνουν μέσα.
Όποιο πρόβλημα δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν, απλά τραβάνε μία απαγόρευση. Αυτός, όμως, δεν είναι μόνο ο πιο εύκολος δρόμος, αλλά είναι και ένας πολύ επικίνδυνος δρόμος, γιατί, ως γνωστόν, κάπως έτσι ξεκινούν τα αυταρχικά καθεστώτα, με μία σταδιακή «εξοικείωση» των πολιτών με τις αναίτιες απαγορεύσεις και των περιορισμό των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.
