Ονομάζεται επίσης και Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων. Ως Παγκόσμια Ημέρα καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Συγκεκριμένα, στις 21 Μαρτίου 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι! Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί μια πρωτοβουλία του ΟΗΕ που καλεί όλο τον κόσμο, σε παγκόσμια κλίμακα, να ενώσει τις δυνάμεις του κατά του ρατσισμού εμπράκτως, ξεκινώντας πρώτα σε προσωπικό επίπεδο, και στη συνέχεια σε συλλογικό, προτρέποντάς τους να αποδοκιμάζουν ανοιχτά περιστατικά ρατσισμού που εξελίσσονται μπροστά τους και να τάσσονται υπέρ της οικουμενικής ισότητας των ανθρώπων.
Ο ρατσισμός, οι φυλετικές διακρίσεις, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία αποτελούν, δυστυχώς, φαινόμενα οικεία σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης. Τη σημερινή εποχή, όμως, είναι υποχρέωση του καθένα μας, αρχικά να μην είναι ο ίδιος ρατσιστής, κι έπειτα όταν έρχεται αντιμέτωπος στην εκδήλωση ενός ρατσιστικού περιστατικού, να μη μένει αμέτοχος, αλλά να τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του αποδέκτη της ρατσιστικής συμπεριφοράς.
Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κρίνεται, είτε αρνητικά είτε θετικά από τους υπολοίπους για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, κι όχι από την εθνικότητα και τη φυλή του. Το διαφορετικό δεν πρέπει να θεωρείται επικίνδυνο, ή κατώτερο αλλά ενδιαφέρον και άξιο γνωριμίας και αποδοχής για τη μοναδικότητά του!
Η φετινή αντιρατσιστική επέτειος έρχεται να υπενθυμίσει ότι, όσο κι αν η πανδημία μονοπωλεί πια σχεδόν την επικαιρότητα, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εφησυχάσουμε ως κοινωνία των πολιτών αφήνοντας ελεύθερο έδαφος στον ρατσισμό, τους αποκλεισμούς και τις διακρίσεις. Φαινόμενα που δυστυχώς ευδοκιμούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στις οποίες αφενός ευνοείται η δαιμονοποίηση του άλλου, του διαφορετικού, αφετέρου οι λογής εξουσίες ρέπουν περισσότερο στην αυθαιρεσία, την καταστολή και τον αυταρχισμό.
Με δεδομένο ότι ο καθιερωμένος, τα τελευταία χρόνια, περίπατος κατά των διακρίσεων που διοργανώνει κάθε τέτοια μέρα στο κέντρο της Αθήνας το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών (ΕΦΜ) λαμβάνει φέτος λόγω συνθηκών τη μορφή διαδικτυακής καμπάνιας, ζητήσαμε από επτά εκπροσώπους οργανώσεων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία αυτή να μας πουν μερικά πράγματα τόσο για τον φετινό εορτασμό, στο πλαίσιο του οποίου το ΕΦΜ απονέμει το βραβείο Αντιρατσισμός-Τζανέτος Αντύπας στην Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας για την προσφορά της, όσο και για τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ακτιβισμός σε ένα διαπλανητικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης που θέτει σε κίνδυνο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.
Φέτος ειδικά πρέπει να δούμε αυτούς που γονατίζουν οι διακρίσεις και ο αποκλεισμός σε καιρό πανδημίας: τους άστεγους, τους πρόσφυγες και μετανάστες στους καταυλισμούς, τους φτωχούς. Να δούμε τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που πληθαίνουν επειδή «Μένουμε σπίτι». Να δούμε τους ανθρώπους με αναπηρία που αποκλείονται ακόμα περισσότερο από βασικά αγαθά και υπηρεσίες. Να δούμε τους ψυχικά πάσχοντες που βιώνουν τη μεγαλύτερη απουσία δομών στήριξης λόγω πανδημίας.